3.20.2013

Johann Wolfang von Goethe: Prometeo (Prometheus)

Ĉielon vian kovru, Zeŭs',
Per nubvaporo!
Kaj provu, kvazaŭ knab'
Senkapiginta kardojn,
Kun kverkoj vin kaj montosuproj!
Devas al mi teron mian
Ja lasi stari,
Kaj mian ĉaledon,
Kiun vi ne konstruis,
Kaj mian fornelon,
Pro kies ardo
Vi min envias.

Ne konas mi pli kompatindan
Sub la suno, ol vin Diaron.
Nutriĝas vi mizere
De oferdepagoj
Kaj preĝospireto
Via Moŝto
Kaj pereus, se estus
Ne infanoj kaj almozuloj
Esperemaj stultuloj.

Kiam infano mi estis,
Ne sciis kie elen aŭ enen,
Mi turnis la devojiĝintan okulon
Sunen, kvazaŭ estus supere
Orelo aŭdonta mian lamenton,
Kor' kvazaŭ la mia,
Kompatonta la premegatulon.

Kiu helpis min kontraŭ
La Titanara senbrideco?
Kiu de morto min savis,
De sklavec'?
Ĉu vi ne ĉion mem atingis,
Sankte ardanta koro?
Kaj ardsendis, juna kaj bona,
Trompita, savodankon
Supren al la dormanto?

Mi do vin gloru? Por kio?
Ĉu vi la dolorojn mildigis
Ajntempe de la ŝarĝito,
Ĉu vi la larmojn kalmigis
Ajntempe de la timanto?
Ĉu ne min kiel viron forĝis
La tempo ĉiopova
Kaj la fato eterna,
Miaj mastroj kaj viaj?

Ĉu imagis do vi,
Ke mi la vivon abomenu,
Fuĝu en dezertojn,
Ĉar ne ĉiuj knabmateno-
Flororevoj maturiĝis?

Jen sidas mi, formas homojn
Laŭ mia bildo,
Genton, kiu al mi similu,
Por suferi, plori,
Ĝui kaj por ĝoji,
Kaj vin ne atenti,
Kiel mi.
Bedecke deinen Himmel, Zeus,
Mit Wolkendunst!
Und übe, Knaben gleich,
Der Disteln köpft,
An Eichen dich und Bergeshöh'n!
Mußt mir meine Erde
Doch lassen steh'n,
Und meine Hütte,
Die du nicht gebaut,
Und meinen Herd,
Um dessen Glut
Du mich beneidest.

Ich kenne nichts Ärmeres
Unter der Sonn' als euch Götter!
Ihr nähret kümmerlich
Von Opfersteuern
Und Gebetshauch
Eure Majestät
Und darbtet, wären
Nicht Kinder und Bettler
Hoffnungsvolle Toren.

Da ich ein Kind war,
Nicht wußte, wo aus, wo ein,
Kehrt' ich mein verirrtes Auge
Zur Sonne, als wenn drüber wär
Ein Ohr zu hören meine Klage,
Ein Herz wie meins,
Sich des Bedrängten zu erbarmen.

Wer half mir
Wider der Titanen Übermut?
Wer rettete vom Tode mich,
Von Sklaverei?
Hast du's nicht alles selbst vollendet,
Heilig glühend Herz?
Und glühtest, jung und gut,
Betrogen, Rettungsdank
Dem Schlafenden dadroben?

Ich dich ehren? Wofür?
Hast du die Schmerzen gelindert
Je des Beladenen?
Hast du die Tränen gestillet
Je des Geängsteten?
Hat nicht mich zum Manne geschmiedet
Die allmächtige Zeit
Und das ewige Schicksal,
Meine Herren und deine?

Wähntest du etwa,
Ich sollte das Leben hassen,
In Wüsten fliehn,
Weil nicht alle Knabenmorgen-
Blütenträume reiften?

Hier sitz' ich, forme Menschen
Nach meinem Bilde,
Ein Geschlecht, das mir gleich sei,
Zu leiden, weinen,
Genießen und zu freuen sich,
Und dein nicht zu achten,
Wie ich.

No comments:

Post a Comment